Presenteren is een gesprek
- geplaatst door Anne in
- Algemeen & Pitchen & Powerpoint & Promoveren & Spreektips
- 01-06-2025
Hoe je ontspannen gaat vertellen
Er zijn van die momenten waarop je hart ineens veel harder lijkt te kloppen dan normaal.
Wanneer je op een congres staat, voor een zaal vol indrukwekkend slimme mensen.
Wanneer je een training geeft aan een groep die liever geen tijd heeft.
Of als je je proefschrift moet verdedigen.
Een sollicitatiegesprek hebt voor die ene droombaan.
Of wordt geïnterviewd voor een podcast of een televisie-uitzending.
Wat gebeurt er dan vanbinnen?
De lat schiet omhoog. Alles moet goed. Sterk. Overtuigend.
Je wilt indruk maken. En tegelijkertijd voel je je misschien alleen, kwetsbaar.
Dat is begrijpelijk. En toch… misschien mag je er eens anders naar kijken.
Stel je voor: het is gewoon een gesprek.
Geen optreden. Geen éénrichtingsverkeer. Maar een gesprek.
Dat idee kan iets zachts brengen. Ruimte maken. De druk wat verlichten.
Het haalt het “moeten presteren” eraf. En het heft iets van die eenzaamheid op die je kunt voelen als je daar staat, alleen met je verhaal.
Want je bént niet alleen. Je publiek kijkt terug.
In hun ogen ligt vaak iets milds, iets vertrouwends.
Ze willen je horen. Ze willen begrijpen. Ze zijn, of je het gelooft of niet, aan jouw kant.
Durf hen te zien.
Dat verandert alles.
Hoe ziet dat eruit, zo’n gesprek?
In een training hoef je niet te beginnen met een strak draaiboek.
Je kan zeggen:
“Ik ben hier om jullie te helpen. Wat willen jullie het liefst leren vandaag?”
Stel vragen, beweeg mee en zie wat zich aandient.
Als je je proefschrift “verdedigt”, verander dan dat woord.
Zie het als een gesprek.
Je hoeft niets te bewijzen. Jij gaat praten over jouw onderzoek, waar jij met hart en ziel aan gewerkt hebt.
De commissieleden zijn geen juryleden, het zijn mensen die nieuwsgierig zijn.
Bij sollicitaties: wacht niet af.
Vertel wie je bent.
Niet in één keer, maar beetje bij beetje. Zoals je dat aan een tafel zou doen, met iemand die je net leert kennen.
“Ja, dat herken ik uit mijn gezin van herkomst…”
“Dat doet me denken aan mijn studententijd…”
“Bij mijn volleybalclub voelde ik me precies zo…”
Maak jezelf zichtbaar. Niet met een opgepoetst verhaal, maar met kleur, met leven. En stel ook vragen terug. Echt.
Op een podium? Vraag om groot (zaal) licht. Zodat je de mensen kunt zien.
Stel vragen, ook als je het antwoord niet verwacht. (retorische vragen werken goed!)
Laat mensen iets doen, opstaan, voelen, ervaren.
Noem namen, als dat kan.
“Bart, weet jij nog, die nacht op de afdeling… Waar zit je eigenlijk?”
Het maakt een zaal ineens klein, nabij.
En dan ineens zie je het.
Een presentatie, een sollicitatie, een verdediging, een training: het zijn vormen.
Wat erin leeft, ben jij.
En jij hoeft niets op te voeren. Je gaat in gesprek.
Ik herinner me een psychiater die ik ooit coachte.
Hij vond spreken voor een groep spannend.
Tot ik hem vroeg: “Wat is er eigenlijk zo anders dan een gesprek in jouw spreekkamer?”
Hij keek op.
“Ja… eigenlijk niets,” zei hij.
Die ontdekking maakte het lichter.
Misschien herken jij jezelf hierin.
Misschien verlang jij ook naar rust, regie, verbinding, juist op de momenten dat het spannend is.
Dan ben je welkom.
In mijn coaching of trainingen onderzoeken we precies dit.
Hoe jij kunt spreken, vragen, staan, zonder jezelf kwijt te raken.
Hoe je leert om het samen te doen, ook als je voor een groep staat.
Zodat je niet langer hoeft te presteren.
Maar kunt spreken, in vertrouwen.
