featured-image
Foto: Anne

Pap, vertel eens over jouw promotie

Hi Lieve Anne,

Leuk wat jullie doen met Spies&Spreken met promoveren, promotietrainingen en ook het filmpje van mijn promotie laten zien op jullie website.

Hier de nodige informatie:

Ik ben Ferdinand Spies en ben op 9 juni 1938 geboren in Meester Cornelis (het huidige Jatinegara ) in Nederlands Indië

In augustus 1953 kwamen we in Nederland aan (Rotterdam – Motor schip de Willem Ruijs). In 1960 kwam ik na mijn diensttijd in Utrecht om aan de RU Utrecht biologie gaan studeren.

Natuurlijk meldde ik me bij een studenten vereniging aan voor een ontgroening bij C.S.Veritas.

Ik heb er zo zeer van genoten, dat mijn als studie als vanzelf enige verlenging onderging.

Zo zeer van genoten dat ik daar José Elshof leerde kennen, die later de moeder van Anne en Jaap werd.

De studie verliep zoals verwacht voorspoedig en werd ik op twee mogelijke promotie plaatsen gevraagd.

Ik koos voor een promotie onderzoek bij dr.P.F. Elbers. Een electronen microscopisch onderzoek naar veranderingen in  de celmembraan gedurende verschillende levensfasen van amoeben

Nu komt een merkwaardige speling van het lot…Ik was en ben geen goede spreker en ivm met mijn aanstaande promotie werd mij het voorstel gedaan, een cursus: “Spreken in het openbaar” te volgen………

Die cursus heb ik met een enigszins matig tot zeer matig gevolg beëindigd…. En toen kwam de promotie………

23 juni 1975: Daar stond ik in rok en vest en witte das, met knikkende knieën en  voor mij beschermd door een bijna manshoge katheder en van achter geestelijk gesteund door mijn lieve twee kinderen en verbaasde familie. Treurig was dat mijn moeder nog maar een vijftal weken te leven had. Mijn jongste zus Ananda bleef daarom bij haar in het Haagse ziekenhuis.

De promotie ging goed, ondanks dit verdrietige naderende levenseinde van mijn moeder. Mijn moeder heeft zoals ze zei, op mijn promotie gewacht en is 20 juli van dat jaar overleden.

Door deze verdrietige situatie hebben we in de avond niet uitgebreid gedineerd, maar op lief verzoek van Anne gewoon pannenkoeken gegeten.

Ach zo is het gegaan.

En wie schetst nu mijn verbazing, dat Anne Spies mijn dochter na haar eerste promotie bezoek ervaring-van mij dus in 1975- nu promovendi stimuleert, activeert, krachtig ondersteunt, helpt ,vertrouwen geeft.

Ik vind het een wonder hoe de levenslijnen van mensen soms lopen.

En dit wonder hoef ik  niet te begrijpen. 

Ik accepteer en ben blij met de weg die Anne volgt na haar eerste promotie ervaring. Geweldig trots ben ik

Lieve groet Dad (dr. F. Spies)

23 juni 1975 gepromoveerd  in de senaatszaal van de Rijks Universiteit Utrecht. 

Mijn promotoren waren dr. P.F.Elbers en prof.dr. W.Th. Daems

Titel van mijn proefschrift was: 

Ultrastructural studies on the cell membrane of Entamoeba invadens and Acanthamoeba castellanii

Paranimfen waren E. Brouwer en W.A.M. Linnemans

Opa vertelt aan kleindochter Sarah hoe de promotie ging

Deze tekening maakte ik van mijn vader staande achter de katheder, in een pinguïn pak. Rechts van de rector (Groenman) die blijkbaar nogal streng was in mijn ogen; promotor Elbers (met wijnvlek) en mijn oom Dick Daems (toen met baard)

Lees ook

featured-image
Maak van je PowerPoint geen lappendeken!

Veel mensen beginnen met de voorbereiding van hun presentatie in PowerPoint.Ze schuiven wat plaatjes bij elkaar, zoeken nog wat oude slides op, kopiëren grafieken uit een rapport.Een bullet hier, een cartoon daar. Voor je het weet ligt er een lappendeken.Druk. Onrustig. Van alles wat. En dat leidt af.Wij, je publiek, weten niet waar we moeten […]

lees verder
featured-image
Vertel wat er komt

Over een gouden regel bij presenteren met PowerPoint 1. Wat je in dit blog kunt verwachtenIn dit blog vertel ik je over één eenvoudige, maar waardevolle regel voor iedereen die presenteert met beelden: leid altijd eerst in wat je straks gaat laten zien. Ik leid eerst in dit blog de context in over hoe en […]

lees verder
featured-image
foto van ik: Patricia Rehe
Ik, zei de gek

Ik zeggen mag best! Ik weet nog dat ik als kind leerde dat een zin niet met ik begint. Geschreven niet en gesproken evenmin. Onbeleefd, was het oordeel. Onbescheiden. En dus leerde ik al vroeg om alternatieven te verzinnen. Ik hoor veel mensen zinnen beginnen met je, met we, met men zegt, alsof er een […]

lees verder