featured-image
...over je schouder presenteren met je PowerPoint - foto: Frank Kouws

Prins PowerPoint en Koning(in) Spreker

Steeds wurmt hij zich weer tussen jou en het publiek, tussen jou en je verhaal. Prins PowerPoint dringt zich op alsof hij de norm is bij presentaties. Maar meestal is hij een veel te felle lamp die jou als spreker in de schaduw zet. Dat kan, dat moet anders!

Maar ja..

Haast elke congresorganisatie vraagt twee weken van te voren je presentatie op. En zelfs op menige basisschool is ‘de PowerPoint’ standaard bij een spreekbeurt.

Op YouTube staan allerlei droevige instructiefilmpjes van mensen die hun presentatie beginnen door achter hun computer gezeten een PowerPoint in elkaar te zetten, als de leidraad voor hun presentatie. Vaak zeggen mensen dat ze visueel ingesteld zijn en dat het fijn is om te weten waar ze zijn in een verhaal.

Maar het resultaat is vaak dat je publiek steekwoorden en plaatjes bekijkt op een scherm waar jij naar staat te wijzen. Van contact tussen spreker en publiek – essentieel voor een echt goede presentatie – is nauwelijks sprake. Prins PowerPoint heeft weer gewonnen.

In mijn PowerPointcoachings nodig ik je uit om het anders te doen.

Ik begin met de vragen: waarom ga jij spreken, voor wie en wat is je intentie? Natuurlijk wil je ook op een rijtje krijgen wat je gaat zeggen, maar dat komt pas daarna. Ik doe dat met kaartjes en help je een route te maken die voor jou en je publiek glashelder is.

Eerst horen, dan kijken

Alle mensen houden van goede verhalen. Als jij goed vertelt, ziet je publiek het voor zich. Het is onmogelijk om aandachtig te luisteren én te kijken en lezen. Toch is dat wat veel mensen met een PowerPoint van hun publiek vragen.

Ooit vertelde een dokter mij dat een baby in de buik van de moeder eerst gaat voelen, dan proeven en daarna horen. Een ongeboren kind luistert al naar zoemen, suizen, kloppen en stemmen, zien komt pas veel later.

Mijn kinderen zijn nu groot, maar nog steeds vragen ze me of ik verhalen wil vertellen van vroeger. Van toen ze zelf klein waren. Of van toen ik heel stout was. Bijna wekelijks pakken ze een fotoalbum om te kijken hoe het vroeger was. De beelden dragen bij aan de verhalen.

Wees koning(in)

Mijn advies: maak je PowerPoint sober. Met een donkere achtergrond en zo min mogelijk letters laat je af en toe een plaat zien die jouw verhaal dient. Leg alle aandacht bij jouw vertelling, in contact met het publiek.

In mijn coachings gaan we hiermee oefenen, bijvoorbeeld bij een congresvoorbereiding of een coaching voor promovendi voor het lekenpraatje bij een promotie.

Vaak gaan mensen naar huis met een sterk uitgedunde versie van hun PowerPoint.

De meeste slides (‘programma’, ‘conclusie’, ‘dank voor uw aandacht’) bleken alleen van belang voor hun eigen voorbereiding.

En de meeste afbeeldingen waren slechts poezieplaatjes.

‘We zaten op dood spoor’ – daar hoeft geen plaatje bij van rails en bielzen.

‘Zijn er nog vragen?’ – dat kan zonder een olijk vraagteken.

Als je van Prins PowerPoint af wil, moet je zelf het podium innemen. PowerPoint is niet meer dan een fotoalbumpje dat je onder je arm meeneemt. Jij bent de koning(in) van je verhaal, dat je deelt met je publiek.

Ik help je graag met je presentatie: met en zonder PowerPoint

Zo kan je je PowerPoint oefenen

 

Lees ook

featured-image
Hoe houd je een goede sales pitch?

Een sales pitch is een korte en krachtige gesproken presentatie van maximaal 60 seconden, waarin je jouw product, dienst of bedrijf onder de aandacht brengt. Met een overtuigende sales pitch zorg jij ervoor dat de ander nieuwsgierig genoeg is om met je verder te willen praten. De sales pitch wordt ook wel elevator pitch genoemd, of […]

lees verder
featured-image
foto: Frank Kouws
Help… een pitch!

Pitchen is kort en bondig iets vertellen zodat anderen nieuwsgierig worden. Naar jou en naar wat je te zeggen hebt. Dat lijkt simpel. Maar het is best moeilijk om het simpel te houden. Vooral omdat je zo veel te vertellen hebt over je onderwerp. En echt: je publiek kun je al in één minuut helemaal […]

lees verder
featured-image
Toen zei ik niets

Twee jaar duurde het en ik zweeg. Tegen hem, tegen mijn klasgenootjes, tegen mijn ouders. Ik was negen en droeg een tuinbroek. Daarin had hij niets te zoeken. Ik gruwelde van zijn zachte handen, weke lippen en zijn grijze baard. Deze leerkracht – nota bene het hoofd van mijn lagere school – bracht mij (alleen […]

lees verder