featured-image

Toen zei ik niets

  • geplaatst door Anne in
  • Algemeen
  • 22-01-2025

Twee jaar duurde het en ik zweeg.

Tegen hem, tegen mijn klasgenootjes, tegen mijn ouders.

Ik was negen en droeg een tuinbroek. Daarin had hij niets te zoeken. Ik gruwelde van zijn zachte handen, weke lippen en zijn grijze baard. Deze leerkracht – nota bene het hoofd van mijn lagere school – bracht mij (alleen mij) thuis. Kuste me op de stoep van mijn eigen huis.

Waarom zei ik niets? Vanwege het harmoniemodel? Mijn ouders waren bevriend met hem; de klassieke reden om niks te zeggen.

#Metoo-verhalen raken me

Het snelle oordelen van buitenstaanders ergert me. Laat mensen vertellen, hoe groot of klein het verhaal ook is. Erkenning is essentieel, steun voelen belangrijk. Daarom durf ik het nu op te schrijven: ik voel me gesteund door vrouwen en mannen die ermee naar buiten komen.

Toen ik moeder werd, wilde ik alsnog aangifte doen. Ik wilde me laten horen en vooral mijn kinderen beschermen. Te laat: het was verjaard. Ik mocht mijn verhaal vertellen voor een klachtencommissie in een muf zaaltje in Utrecht. Het was een aanfluiting.

Inmiddels zijn mijn kinderen groot en niet op hun mondje gevallen. Ik heb ze mijn verhaal verteld, als waarschuwing. Zij stelden mij gerust: ‘Zulke dingen gebeuren nu niet meer, hoor mam.’ Ze verzekerden me dat zij zeker hun mond open zouden trekken. De pianoleraar, de tennisleraar en de gymleraar zouden zij ferm van zich af slaan.

Veertig jaar later

Mijn oud-klasgenootjes en ik komen erachter dat er nog veel meer kinderen ‘extra aandacht’ hebben gekregen van onze directeur. Niemand zei wat. We verenigen ons en we doen ons verhaal aan het huidige bestuur. Mijn vader wordt mijn spreekbuis. De onderwijzer laveert tussen ontkennen, toegeven en flauwvallen. En weer wordt het stil.

Deze ervaringen hebben me alert gemaakt op het belang van grenzen stellen en me daarover uitspreken. Nog steeds ben ik ermee bezig. Ik oefen. Zeg iets. Spreek, pas me aan, beweeg mee, draai weg…Ik improviseer. Sta stil en wacht, net als in de tango.

Maakte ik van mijn grootste leerpunt mijn werk?

Van zeggen wat er is? Ik coach mensen op hun presentaties. Moedig ze aan zich uit te spreken. Ik vraag door, luister en zoek mee naar een eigen spreekstijl. Ik leer dat er verschil is tussen grenzen aangeven, nee zeggen en een presentatie (durven) geven op een podium.

Op een podium spreek ik graag, ik voel me er rustig. Dan lijk ik een heel wat op het gebied van presenteren. Maar me uitspreken…

Thuis met de kinderen, in de liefde, bij mijn vrienden liet ik me overdonderen. Op straat en in winkels liet ik me inpakken. Ik zei ‘Ja, leuk’, en bedoelde ‘Nee, geen zin’.

Ik ben alert en soms al assertief.

Ik heb tijd nodig. Ik reageer vaak secundair, soms pas na drie dagen.

Is dat erg?

Lang heb ik me schuldig gevoeld: schaamte.

Ik had gezwegen en was niet voor mezelf opgekomen.

Ik was een kind.

Nu spreek ik me uit, het helpt me en is belangrijk. Gehoord worden ook. Samen zijn ze helend.

Ik doe het steeds meer en meer.

Je bent welkom bij mij in mijn SpreekStudio om te vertellen.

Lees ook

featured-image
foto: Frank Kouws
Help… een pitch!

Pitchen is kort en bondig iets vertellen zodat anderen nieuwsgierig worden. Naar jou en naar wat je te zeggen hebt. Dat lijkt simpel. Maar het is best moeilijk om het simpel te houden. Vooral omdat je zo veel te vertellen hebt over je onderwerp. En echt: je publiek kun je al in één minuut helemaal […]

lees verder
featured-image
Zegt hij, hij zegt

Er zijn vertellers die letterlijk citeren wat zijzelf én wat de ander heeft gezegd. Misschien is dat belangrijk om het verhaal precies genoeg te kunnen vertellen. Ik denk dat de spreker de situatie voor zich ziet. Een voorbeeld: “Ik was met Kees mee naar het ziekenhuis voor zijn uitslag. Auto in de parkeergarage en ik […]

lees verder
featured-image
Meenemen

Wanneer is dit er bij sprekers toch ingeslopen?! Wie is hier mee begonnen? Ik ga je meenemen in onze missie en visie… Ik ga jullie meenemen in mijn onderzoek… Bij meenemen zie ik altijd een koffer voor me. Oeh, de spreker gaat me meenemen. Terwijl de spreker volgens mij zeggen wil: Ik ga jullie vertellen […]

lees verder